Þunglyndissjúklingar - veikasti hlekkurinn?

Ég varð að skjóta inn einni hugleiðingu hér..

 

Ég var hjá sálfræðingi í dag, ég var að byrja hjá nýjum.

 

Á leiðinni heim fór ég að hugsa.

 

Ég man að ein af þeim skaðlegu hugsunum sem tóku sér bólfestu í huga mínum þegar myrkrið var hvað mest var þessi: Survival of the fittest. Ég taldi mér trú um að vegna þess að í grunnin erum við dýr, lífverur, alveg eins og dýrin í náttúrunni, þá í rauninni samkvæmt þessum hugmyndum "ætti ég ekki skilið að lifa af". Af því ég var "brotin", "gölluð". Ég hafði upplifað svo mörg áföll á lífsleiðinni að ég var ekki fær um að lifa eðlilegu lífi og sjá um sjálfa mig. Þar af leiðandi samkvæmt náttúrunnar lögmálum var ég veiki hlekkurinn og mannkynið væri bara sterkara ef ég væri ekki á lífi til að íþyngja því. Ég sé það núna þegar ég skrifa þetta niður að þetta er ískyggilega nálægt því að vera sjálfsmorðshugsanir, en ég fór samt aldrei það langt. En ég hugsaði með mér að kannski væri þetta bara rugl að vera að reyna að "laga" fólk eins og mig sem greinilega væri bara veikt og væri öruglega bara að fara að íþyngja hinum í samfélaginu.

 

En á leiðinni heim frá sálfræðingnum í dag rann upp fyrir mér ljós. Við erum EKKI bara dýr, lífverur. Jú vissulega erum við lífverur og dýr, en við erum samt svo einstakar lífverur. Það að við séum gædd þeim hæfileikum að geta hjálpað okkur sjálfum og öðrum, hjúkrað okkur til heilsu og orðið sterkari en áður, er eitt af því sem aðskilur okkur frá dýrunum.

Það læddist einnig að mér þessi hugsun: "Hvaða fólk er það sem veitir öðrum hvað mestan innblástur? Hvaða fólk er það sem er athyglisverðasta fólkið? "duglegasta" fólkið?" og niðurstaðan var einföld: "Fólkið sem rís upp gegn mótlæti. Fólkið sem á við einhver vandamál að stríða sem það sigrast á."

Þar af leiðandi get ég ekki litið á þunglyndissjúklinga eða hvers kyns "veikburða" einstaklinga sem "vírus" í samfélaginu eða veikasta hlekkinn. Þau, og við erum bara fólk eins og allir aðrir. Og ég tel ástæðuna fyrir því að við lítum svona upp til fólksins sem rís upp gegn mótlæti vera þá að við þekkjum öll þessar tilfinningar og hugsanir. Minnimáttarkenndina, óöryggið, óttann. Og okkur finnst gott að sjá að aðrir eigi þessar tilfinningar líka til, að þeir geti tekist á við þær og sigrast á þeim. Það veitir okkur innblástur.

 

Þetta er að mínu mati annað sem aðgreinir okkur frá dýrunum. Við hugsum svo mikið að við eigum flest öll við einhvers konar vanlíðan að stríða sem við þurfum að læra að takast á við á einn eða annan hátt. Og það er hluti af lífinu. Það er hluti af því að vera mannvera að díla við þennan ofhugsandi heila.

 

Við erum svo mögnuð dýrategund. Við getum hugsað okkur í vanlíðan, en við höfum líka möguleikann á að rísa upp gegn þessari þróun og til eru allskonar aðferðir sem hægt er að nota og allskonar fólk sem er tilbúið að hjálpa. Við erum samfélag og það er mun meiri stuðningur og kærleikur til staðar en maður gæti haldið þegar maður er í myrkrinu. Ef við erum tilbúin að sjá þetta og opna fyrir það. Leita okkur hjálpar, opna fyrir umhyggjunni og ástinni.

 

Ást og baráttuhugur!!

 

Elskum hvort annað <3 

Athugasemdir

[Jón Valur Jensson, 11.3.2014 kl. 23:35]

Þroskaðar hugsanir og skemmtilega vel skrifað ferðalag frá myrkri uppgjafar til ljóss og skilnings og samkenndar. Já, lífið er dýrmætt og gott.

[Anna Sigríður Guðmundsdóttir, 12.3.2014 kl. 00:08]

Vala Sigríður. Mjög góður pistill hjá þér, sem stuðlar að opnari og fordómalausari umræðu, og almennari skilningi á mikilvægi sálfræðiþjónustu.

M.b.kv.

[Vala Sigríður Guðmundsd. Yates, 12.3.2014 kl. 01:36]

Innilegar þakkir!!